Tijdens een bezoekje aan een van de vaste adresjes op m'n ronde vintage winkels, dwaalde ik gedachteloos langs rekken vol vlekkerige Zara-topjes en vintage polyester —lees: licht ontvlambare— jurken. Natuurlijk hoop ik elke keer weer een veel te goedkoop designerstuk tegen te komen. Slagingspercentage: 65 procent (dat percentage heb ik trouwens uit m'n duim gezogen, maar is gebaseerd op die keer dat ik een authentieke Prada-tas voor slechts 20 euro vond.) Toen ik in die winkel een vintage badpak van Emilio Pucci voor maar 25 euro vond, trok ik dus ook zonder een tweede keer te denken m'n pinpas. Iedereen aan wie ik trots over de aankoop vertelde, was het erover eens: goor.
Onhygiënisch?
Je moet weten dat een nieuw Pucci-badpak voor zo'n 450 euro over de toonbank gaat. Al met al heb ik met m'n nauwelijks gedragen badpak dus zo'n 94 procent bespaard. Velen lijken het erover eens te zijn dat een kledingstuk dat iemand anders z'n vajayjay heeft aangeraakt per definitie vies is, maar mij (en Kylie Jenner, die een vintage bikini droeg die ruim 25 jaar geleden al de catwalk van Chanel werd opgestuurd) kan het eerlijk gezegd geen bal schelen.
Geen kans op een soa
De enige goede reden om de tweedehands exemplaren voortaan te laten liggen, zou wat mij betreft zijn als iets daadwerkelijk gezondheidsrisico's met zich meebrengt. Daarom heb ik Dr. Lauren Streicher eens opgebeld, gynaecoloog en clinisch wetenschapper aan de Northwestern University, Illinois.
'Het heeft eigenlijk vooral een iew-factor, in plaats van een gezondheidsfactor,' is haar antwoord. De kans dat je een soa oploopt door tweedehands badkleding te dragen, is volgens haar heel onwaarschijnlijk. 'Seksueel overdraagbaar betekent dat iets van de ene op de andere persoon wordt overgegeven - niet van een persoon via een toiletbril op een andere persoon. Dan zou inmiddels iedereen een SOA hebben.' En dat is dan weer goed voor een flashback naar de biologieles op de middelbare school - nee, je kunt niet zwanger worden van zitten in een bubbelbad.
Ga voor zero waste
Een heel goede reden om wél voor een vintage bikini te kiezen: het hele zero waste-principe. Badkleding en duurzaamheid gaan niet bepaald hand-in-hand; niemand vertoont zich vrijwillig in een katoenen one piece op het strand, dus zwemgoed wordt meestal gemaakt van synthetische stoffen, zoals polyester en nylon.
Lees: microplastics. Volgens de Internationale Unie voor Behoud van Natuur en Natuurlijke bronnen, belasten we de oceaan met een half miljoen ton microplastics als we die stoffen wassen. Wasjes draaien in Guppyfriend-waszakjes (die naam!) is één oplossing, tweedehands badpakken kopen een andere.
Pssst: spiek ook mee met Carmen Atiyah de Baets' prachtige vintage badpakkencollectie >
De kaartjes er nog aan
Nog steeds niet om? Check eens het aanbod van bijvoorbeeld online vintageshop The RealReal, die uitermate streng zijn als het op kwaliteit aankomt. 'Doorgaans verkopen we alleen tweedehands zwemkleding als het ongedragen is - als de kaartjes er nog aan zitten,' zegt Sasha Skoda, hoofd womenswear. Van die regel wordt alleen afgeweken als een heel bijzonder designerstuk voorbijkomt, zoals dus Jenners Chanel-bikini.
'We maken alleen uitzonderingen voor echte collector's items, zoals een vintage Dior of een fantastische Gucci - naar zulke stukken is veel vraag. Uiteraard moeten deze unieke stukken aan onze standaarden voldoen, maar we accepteren ze ook als de conditie iets minder dan nieuw is.'
Goede kans dat dat stuk dan in betere conditie is dan een bikini van je lokale tweedehandswinkel. Maar als je wel dapper genoeg bent (*steekt hand op), zou je in principe veilig moeten zijn als je 'm gewoon even door de wasmachine haalt. En misschien dat je je vrienden de volgende keer gewoon niet vertelt dat je bikini tweedehands is.
