Willemijn Burgers (26) stopte met de pil omdat ze, zoals veel andere vrouwen, klaar was met al die hormonen in haar lichaam. Haar menstruatie bleef uit. Na een half jaar zonder menstruatie begonnen de alarmbellen te rinkelen. Waarom werd ze ineens niet meer ongesteld? Is dit normaal? Was er iets mis met haar?
Voor een opdracht voor haar opleiding aan de TV Academy besloot Willemijn haar zoektocht naar de antwoorden op die vragen en haar ervaringen vast te leggen in een documentaire: Wil en de Pil. ELLE vroeg haar naar haar ervaringen, haar documentaire en haar mening over het taboe op onderwerpen zoals PCOS.
Waarom heb je besloten om deze documentaire te maken over het stoppen met de pil en de gevolgen daarvan?
'Ik zat toentertijd op de TV Academy; een makersopleiding waarin je in een jaar tijd veel leert over het maken van televisie en dus ook over documentaires. Ik was in augustus, dus nog voordat ik met die opleiding begon, al zo'n half jaar gestopt met de pil, en ik dacht: 'Wil en de Pil', hier moet ik iets mee.
Ik besloot een mini-docu te maken over mijn ervaring met het uitzoeken van waarom ik niet meer menstrueerde nadat ik met de pil was gestopt, ook omdat mijn ervaring veel breder is dan alleen het hebben van PCOS; de gezondheidszorg voor vrouwen in Nederland wordt op veel vlakken weerspiegeld in mijn ervaringen. Het spreekt dus veel meer vrouwen aan. Ik vond het in ieder geval heel waardevol om dit vast te leggen zodat mensen er eventueel inspiratie of steun uit kunnen halen.'
Wat hoop je dat het effect van de documentaire zal zijn?
'Mijn doel is voornamelijk dat wanneer mijn documentaire mensen bereikt het een gesprek op gang brengt. Er hangt nog altijd een taboe rondom onderwerpen zoals menstruatie, en die hoop ik door menstruatie, cyclussen en PCOS bespreekbaar te maken, te doorbreken.
Ik merk ook dat mijn mannelijke vrienden eigenlijk wel heel geïnteresseerd zijn en allerlei vragen stellen als ik het met ze heb over deze onderwerpen. Dus ik hoop dat het effect van mijn documentaire is dat het gesprek over deze onderwerpen op gang komt.'
Wat vond je van de hulp en begeleiding die je werd geboden vanuit de gezondheidszorg?
'Nadat de diagnose PCOS was gesteld was er geen verder plan van aanpak of begeleiding. Ze gaven aan me alleen te kunnen helpen als ik een directe kinderwens had of als ik, door middel van hormonale anticonceptie, weer een (onttrekkings-)bloeding wilde krijgen. Maar dat was juist wat ik niet wilde, weer aan de pil.
Ik weet dat er veel druk op de gezondheidszorg staat en dat een huisarts van veel verschillende aandoeningen wel wát afweet, maar niet echt gespecialiseerd is in één ding, zoals bijvoorbeeld in PCOS. Dus ik denk dat met de druk waaronder zij staan en met het volgen van hun protocollen wel echt hebben geprobeerd mij te helpen. Maar met het aan mij voorleggen van een bepaalde richtlijn en mij doorverwijzen naar thuisarts.nl was mijn probleem nog niet opgelost.
Ik vond dit mentaal ook best zwaar, dus toen ik ontdekte dat er op andere plekken wel aan mentale begeleiding wordt gedaan met betrekking tot PCOS, voelde ik wel dat de zorg of begeleiding op dat gebied tekort was geschoten.'
Waarom ligt er volgens jou nog altijd een taboe op dit onderwerp?
'Ik denk omdat er heel weinig algemeen over bekend is. In straatinterviews zie je soms dat ze mannen een maandverband laten zien, en dat ze dan niet eens weten wat dat is. En dat is natuurlijk nog veel meer aan de hand met een onbesproken onderwerp als PCOS. Want, je moet je voorstellen, naar schatting heeft 13% van de vruchtbare vrouwen wereldwijd PCOS (volgens de WHO) wat heel veel is, maar toch hebben velen er nooit wat van gehoord. Veel mensen weten niet eens van het bestaan van PCOS af en er is ook geen algemene oorzaak bekend.
Ook wordt er nog niet standaard mentale hulp aangeboden; ik krijg allemaal reacties van vrouwen die zeggen: "Mijn begeleiding was er eigenlijk niet echt." En: "Ik word aan mijn lot overgelaten", en ik geloof niet dat dit is uit onwil maar eerder uit onwetendheid.
Het onderwerp PCOS, juist ook de mentale kant ervan, moet meer op de kaart worden gezet, zodat mensen zich bewust worden van het bestaan ervan en dat er verder kan worden doorontwikkeld in de behandeling/begeleiding ervan.'
Wat kunnen we doen om dit taboe te doorbreken?
'Je moet met elkaar in gesprek gaan om er iets over te weten te komen, en het te normaliseren. Bijvoorbeeld voor mij, in mijn omgeving, vind ik het helemaal geen taboe. Want ik heb het erover met mijn ooms van in de zestig en ook mijn oma van bijna negentig heeft de documentaire gezien.
Vroeger werden dingen als menstruatie natuurlijk helemaal niet besproken, maar gelukkig zie ik nu wel in onze generatie dat wij meer gaan praten over onze gevoelens en ook bijvoorbeeld over dingen als PCOS. Alleen zit het nog steeds niet helemaal in ons systeem. Je leert er niet over met biologie, net zoals over veel andere dingen. Zonder directe aanleiding is PCOS niet iets waar je zomaar over begint. Mijn documentaire, bijvoorbeeld, maakt het wel makkelijker om er een gesprek over aan te knopen.
Dus door meer initiatieven zoals bijvoorbeeld mijn docu, maar ook een interview met Geraldine Kemper in Linda Meiden over menstruatie wat ik vorig jaar las, creëer je wel die aanknoop punten voor een gesprek. Op die manier worden deze onderwerpen bereikbaarder voor het publiek en komen die gesprekken vanzelf op gang.'
Waar is de documentaire te bekijken?
'De mini-docu Wil en de Pil staat online op YouTube, dus die is voor iedereen beschikbaar. Ik hoop dat ik met dit project zoveel mogelijk mensen kan bereiken en misschien ook kan helpen. Als mensen naar aanleiding van mijn documentaire, of in het algemeen, vragen hebben kom ik graag met ze in contact. Ze kunnen mij daarvoor bereiken via mijn Instagram, @willemynburgers.
Er komt ook een tweede deel – die is nog in de maak. Dat doe ik naast mijn andere werk dus dat duurt wat langer, maar ik heb al genoeg materiaal en ik wil natuurlijk wel dat het goed in elkaar zit. Ik verwacht dat deel twee ergens in juni af komt, en die zal ik dan natuurlijk ook weer delen op YouTube.'
